De aankomst

Crissy lachte onzeker. Het meisje zag er dan raar uit, maar ze konden nu toch nog niet weten hoe ze echt was? Oké, ze was eng, maar wat dan nog? Naast haar stond een meisje dat er helemaal normaal uitzag. Crissy prutste nog steeds aan haar kleedje.

Matthew keek maar wat toe hoe de aardige mensen aan de gang gingen. Hij ging op zijn koffer zitten. Hij heeft vanaf de peuterschool nooit tegen pesten gekund, en dit bracht heel veel herinneringen op van mensen die hij had gezien. Die werden gepest. Bah. Ze zag er inderdaad verkeerd uit, maar om zo te reageren is weer wat overdreven en ontzettend kinderachtig. Hij gaf de mensen even geen blik waardig, en staarde maar wat voor zich uit.

Weeral schoot Felicia in de lach. Het had ook zo grappig geklonken. Van het huppel meisje en de eerdere jongen. Toch besloot ze maar eens haar kamer te gaan zoeken. Ze liep richting de trap en tilde haar koffer mee naar boven toe. Misschien hadden de deur naamkaartjes.

Onwetende nietsnutten. dacht Jarell. Ze was zich er van bewust dat hier ook niemand rond zal lopen met dezelfde ideeën over het leven als zij had, dus besloot ze gewoon om met niemand contact te zoeken, zoals al eerder vertelt. Misschien, heel misschien, zal ze antwoorden op een vraag van iemand, maar alleen als ze daar zin in had.

Chad besloot maar eens om zijn kamer op te zoeken. Ze moesten naamplaatjes hebben, waarschijnlijk zat hij bij nog een jongen op de kamer. Hij liep meteen naar de derde verdieping, zoals in de mail stond vermeld, want daar moest zijn kamer sowieso zijn.

Felicia opende een van de kaartjes met namen. Niet de hare. Snel sloot ze het kaartje weer en opende een nieuwe. Weer niet de hare. Dit kon nog lang doorgaan. Snel liep ze door naar de kamer achterin de gang bij het grote raam en opende het kaartje. Ashley & Felicia Stond er in grote sierletters geschreven, de sleutel zat in de envelop. Felicia opende de deur en trok haar koffer naar binnen toe.

Ashley had geen flauw idee waar ze heen moest, dus begon ze op goed geluk wat kaartjes om te draaien. Ze deed de hele gang en pas bij de laatste had ze geluk. 'Eindelijk' De deur stond open, die Felicia moest er dus al zijn. 'Eh.. Klop klop?' zei Ashley en ze liep haar kamer in.

Jarell voelde geen behoefte om te kijken met welke idioot ze opgescheept zou zitten deze vakantie. Ze vond alles best, zolang ze maar aparte kamers hadden en elkaar zo weinig mogelijk zagen. Ze wilde haar eigen gang gaan, en niet door een of andere knurft op de neus gekeken worden bij rituelen of andere hocuspocus dingen.

Lauren liep de trap met moeite op terwijl ze achter zich aan haar koffer mee trok. Toen ze eindelijk op de verdieping aankwam bekeek ze de kamertjes. Zou ze een kamer met iemand delen of zou ze alleen liggen?

Matthew stond uiteindelijk maar op en sleurde z'n tas achter zich aan de trap op, op zoek naar zijn kamer. Hij hoopte stiekem niet dat hij een kamergenoot had, waarom wist hij niet. Het liefste zou hij willen dat z'n broer hier was, pfff. Zwakkeling ook. Het zou vast wel goed komen, na een tijdje zou hij er wel aan gewend raken, en opschieten met de mensen hier. Dat hoopte hij in ieder geval.

Scarlett kwam heel wat later aan. Ze droeg een paar Vans hi tori met cheetah print, een knal roze short met een felblauw hempje. Haar zonnebril was geel met zwarte glazen. Ze had een grote koffer bij zich en nog wat tassen. Ze liep het huis in."Hallooooo."Schreeuwde ze.

Meagen liep het huis binnen. Ze had de trein gemist en had een dag later aan moeten komen. Ze keek om zich heen. Het zag er gezellig uit. Ze zeulde haar gitaar op haar schouder en sleepte haar koffer achter zich aan, Op weg naar de eerste deur in de rij kamers. Nee, deze was duidelijk bezet. Maar de tweede, die was nog leeg. Het zag er uit als een gezellige kamer, en dus ging ze hier maar zitten. Aan gezien ze moe was van de lange reis, ging ze maar even liggen. Ze zou de rest later wel groeten.