De Kelder ,,

Matthew keek weer weg en begon weer rond te lopen en dingen te bekijken. 'Waarom niet?' vroeg hij toen, heel serieus. Hij pakte toen een beelde vast. Het was een vaag, eng, maar interessant beeldje. Hij glimlachte even en legde het beeldje weer terug en keek Lauren toen aan. Wachtend op antwoord.

"Waarom zou ik een maskertype zijn? Zie ik er dan zo uit?" vroeg Lauren, ze leek steeds onrustiger te worden maar ze herstelde zich af en toe snel. Waarom begon hij nu net daar over? Kon hij gedachten lezen ofzo.

Matthew schudde kalm zijn hoofd, Lauren begon al onrustig te worden. Matthew hield een rustige, kalme gezichtsuitdrukking op zijn gezicht en keek haar aan. 'Neehoor, maar ik kan het zien.' zei hij zo eerlijk mogelijk en begon weer rond te lopen.

"Zien?" ze lachte even hard en keek toen weer serieus aan. Lauren begon Matthew heel irritant te vinden, maar toch wilde ze niet vertrekken. Hi jwas de eerste die haar door had. Dat had toch wel iets.

Matthew zette niet eens een glimlachje op zijn gezicht en keek haar dood serieus aan. Hij zag de humor er even niet van in. 'Ja, zien ja.' zei hij en keek haar nog steeds dood serieus aan. Hij begon daarna weer rond te lopen, zonder haar aan te kijken.

"Knap, dat je het kan zien als het er niet eens is" zei ze terwijl ze even naar haar schoenen keek, hij keek haar namelijk toch niet aan. Ze zuchtte even en klikte nu pas de vioolkoffer dicht. Ze keek weer op. "Of ben jij degene die met een masker rondloopt?"

'Hmm, fraai .. spotlicht op mij zetten he.' zei hij hoofdschuddend en keek haar nu aan. 'Wie houd je nu voor de gek? Mij of jezelf?' vroeg hij, keek haar even serieus aan en glimlachte. Daarna liep hij weg, naar de trappen.

"Niemand...." je hoorde meteen de twijfel in haar antwoord, maar of Matthew dat nog zou horen was de vraag.

Matthew stopte onderaan de trap en keek haar aan met nog steeds een serieuze blik opgetrokken. 'Mhh, you should think about that first ..' zei hij en keek haar nog even aan, en liep daarna de trap op naar boven.

"Wacht" haar stem sloeg over en meteen leek het of ze terug zakte in haar verleden, haar tranen hield ze woest tegen en ze stond nu onderaan de trap, kijkend naar Matthew, wachtend op wat komen zou. "Ik zal...het....u-uitleggen...." mompelde ze bijna uitstaanbaar

Matthew draaide zich om en keek haar even aan. He was right. Matthew knikte begrijpelijk zonder een woord te zeggen, en liep weer naar beneden. Hij stond nu voor Lauren, en zwoog. Praten had op dit moment geen nut. Hij keek haar alleen aan, zonder enige echte emotie herkenbaar op z'n gezicht. Hij keek haar alleen geduldig aan.

Lauren pakte Matthew bij de hand en trok hem toen voorzhctig mee naar een van de sofa's, duwde hem daar in en nam toen langs hem plaats. "Ik...." stamelde ze, ze wist het echt niet meer. Kon ze Matthew wel vertrouwen? Kon ze hem wel vertellen wat er op haar hart lag? Kon ze hem wel haar ware ik showen?

Matthew zat nu op de sofa naast Lauren en keek haar nog steeds aan. Z'n blik was kalm en begripvol. Hij wachtte af, hij wist dat het moeilijk was en verwachtte niet zomaar dat Lauren het zomaar kon vertellen. Ze kende hem immers nog maar net en je kan niet verwachten dat ze hem gelijk vertrouwde.

Waarom zegt hij niets? Ze zuchtte diep. "Ik ben inderdaad niet wie je denkt dat ik ben" zei Lauren terwijl ze naar haar voeten keek. Ze kon hem niet eens meer aankijken, hij had haar gelijk doorgehad, maar was dat wel goed? Had ze neit gewoon stug door moeten liegen

Matthew glimlachte dit keer, ze gaf het tenminste toe. 'Yeah ..' zei hij en keek even weg, hij keek de kamer even rond en daanra Lauren weer aan. Hij merkte op dat ze naar de grond keek en het zag er niet echt naar uit dat ze weer ging praten. 'Waarom?' vroeg hij toen dood serieus. Met de vraag waarom bedoelde hij waarom ze een masker droeg.

"School" ze slikte en keek op, ergens leek het of ze zou instorten maar dat gebeurde niet, nog niet of helemaal niet. Matthew zou haar nu zo kunnen doorbreken, haar belachelijk maken bij de hele groep. Wie zou zich nu als een huppel voordoen? Zou hij dat soms denken? Zou hij dat soms denken, zou hij niet met moeite zijn lach in moeten houden? Lauren werd er alleen maar onzekerder door.

Matthew keek haar even stomverbaasd aan, maar herstelde zich snel weer. Hij had dat eerlijk gezegd niet verwacht. 'Mhh, erbij horen?' vroeg hij haar toen, met nog steeds een sprankje verbazing in zijn stem te herkennen. Dat was niet de bedoeling, but hey hij was aardig verbaasd. Hij liet z'n ogen weer over Lauren glijden, en keek haar toen weer aan.

"De school waar ik op zit, is een hel en dat is nog lichtjes uitgedrukt" zei ze, haar stem klonk schor, de vrolijkheid was helemaal verdwenen en haar ogen stonden dof, ze keek naar Matthew, maar of ze nu echt naar Matthew aan het kijken was, was de vraag. "Wie zich niet kon aanpassen aan dat wereldje zou zijn hele school leven daar dood zijn..." Ze slikte weer. "Het is geen normale school...."

Matthew knike, al snapte hij het niet helemaal. Als ze het zo stom vind waarom ging ze dan niet naar een andere school, waar ze zichzelf kon zijn? Hij besloot het maar te vragen. 'Waarom ging je niet naar een andere school?' vroeg hij uiteindelijk, zijn toon was kalm en geduldig. Ze droeg voor te lang een masker, en dat kan schadelijk zijn. Emotionele schade enzovoort.

"Mijn ouders wilde me niet overplaatsen, ze vonden het verschrikkelijk dat ik hen vertelde dat ik deze school niet leuk vond" Ze zuchtte diep. "Ik verschil nogal met mijn ouders" begon ze. "Ik ben me gaan aanpassen, alleen het was nooit goed. Bij mijn 'vriendinnen' " Bij het woord vriendinnen maakte ze die vingerbeweging. "Ze vonden mijn jurkjes leuk, maar de accessoires waren nooit goed, zelfs mijn hoofd zou er niet bij passen, complimentjes werden altijd verdoezeld en ik probeerde me zoveel mogelijk aan te passen. Mijn Ipod staat vol met pop liedjes, zelfs rockliedjes hebben een naam van een popliedje. Ik luister liever rock dan pop, ook Klassiek werd bij hen afgekeurd. Niemand weet verder ook dat ik Viool speel" Ze trok aan haar jurkje. "Ik ben van mijn jurkjes gaan houden, maar het is ook zo dat ze niet altijd te opvallend zijn, mijn vriendinnen..." Ze stopte even.

'.. Zijn je niet waard.' zei hij, hij maakte haar zin af. Hij snapte het nu, maar ze hoefde zich niet aan te passen voor haar vrienden of ouders. Al helemaal haar ouders niet, ouders horen van je te houden .. no matter how you are or what you like. Nee, ze hoefde hier het masker niet te dragen. Niet hier. Hier kon ze zichzelf zijn, hier kon ze haar zijn. Al was dat best moeilijk, als je gewend bent zolang een masker te dragen en the fake barbie te spelen. Hij slikte even en herstelde zichzelf. 'Wow, dat is best heftig weetje ..' zei hij en keek haar aan.

Lauren glimlachte even. "Als mijn ouders mij nooit naar zo'n chique school hadden gestuurd..." ze zuchtte. "Net zoals die basisschool... ik ben altijd al anders geweest. Mijn modestijl was altijd al anders, maar hier kon ik het niet laten... Het eerste jaar op deze nieuwe school had ik gehoopt dat het beter werd dan op de basisschool, het werd alleen maar erger" Nu kon Lauren het niet laten, en langzaam rolde er een traan over haar wang.

Matthew tilde haar hoofd met haar vinder zo op en veegde het traantje weg en glimlachte. 'Don't be afraid to show your true colours.' fluisterde hij zacht. Als de mensen haar niet mochten zoals ze was, waren ze het niet waard. Geen glimlach, geen woord, niet eens een blik. They should love and like her for who she was, not for who she wasn't.

Ze schudde haar hoofd. "Dat kan ik niet... Ik heb geen zin om..." ze stopte, ze mocht niet verder praten. Hij wist nu genoeg, en daar moest hij het maar bij houden. Wie weet hield hij het wel niet voor zich.

Matthew knikte zijn hoofd rustig en begrijpelijk, en liet z'n hand weer vallen. Hij staarde toen weer voor zich uit. 'You can, if you want .. there is nothing holding you back.' zei hij kalm en voorzichtig. Hij bleef voor zich uit kijken.