Ashley & Felicia's kamer

'Agressiever, ja. Maar dat is geen compliment,' zei Felicia. 'Sterker of sneller? Dat niet.' Ze schudde haar hoofd. 'Je maakt me zo echt niet bang hoor.'

'Zo wel?' vroeg hij. Hij ging naar haar toe en hield zijn handen boven haar benen, zodat ze verlamd raakte. 'Of misschien nog wat hoofdpijn erbij? Of je armen verlammen? Je zegt het maar hoor.'

'Dat doet pijn, ja. Maar het maakt me niet bang.' Ze schudde haar hoofd weer. 'Natuurlijk maakt het je bang als je niet weet waar het vanaf komt, maar dat weet ik wel.' Ze glimlachte even triomfantelijk. Het enige dat ze nu niet kon was haar benen bewegen. Niet erg eng?

Fo maakte Matthijs geirriteert. Hij hield zijn handen boven haar hoofd en nam haar spraakvermogen weg. 'Nu heb ik tenminste even geen ratelend kind om me heen.' Haar benen genas hij weer.

Je vergeet dat je mijn gedachten kunt lezen. 24/7. Wat eerst nog zo handig was is nu niet eens zo handig meer he? Natuurlijk zou het lastig worden als er iemand kwam en ze niks kon zeggen, maar hey, er mocht toch niemand komen.

'Ik kan gedachtenlezen als ik dat wil.' zei hij. 'Als ik dat niet wil, dan doe ik het ook niet. Maar ik heb ineens een idee.' zei hij. Hij ging opnieuw naar haar toe en verlamde haar armen en benen. Daarna ging hij richting de deur, die hij op slot deed. Ook het raam deed hij dicht. 'Nu kan je niemand bellen of smsen, je kan nergens heen en niemand kan binnenkomen. Nu kan ik even naar mijn vrouw toe.'

Nu raakte Felicia toch wel in paniek. Als er brand zou uitbreken, of iets anders ergs, kon ze geen kant op. Om hulp roepen kon ze niet en zelf weggaan hield al helemaal op. Misschien kon ze zich door middel van haar schouders middel en hoofd wel verplaatsen naar de grond. Mhh.. ja. Ze moest bij haar mobiel komen die ergens op de grond lag. Voorzichtig probeerde ze zich te verplaatsen, wat moeizaam ging maar toch half lukte, al ging het erg langzaam.

Matthijs was er nog steeds en keek naar Fo. 'Een volhoudertje dus.' zei hij. Hij ging opnieuw naar haar toe en maakte haar voor de volle 100% verlamd. 'Niets zal je nu kunnen bewegen.'

I hate hate hate youuu. Als ze zichzelf niet kon bewegen dan ging ze maar slapen, het was toch al vrij laat en als Matthijs toch weg was.. Ze sloot haar ogen en viel niet veel later in slaap.

Matthew kwam binnengelopen met Fo en begeleidde haar naar de douchen, en wachtte daar in de kamer tegen de muur leunend op haar. Hij was wat meer gekalmeerd toen ze hierheen liepen en was nu wat rustiger. Wow, hij wist niet wat hem overkwam. Misschien was het bloedende Fo, misschien was het het feit dat Jarell zo eng was om Fo bijna te vermoorden, of misschien was het alles wat er zojuist was gebeurd. Hij rilde even, en kalmeerde hemzelf wat meer.

Matthijs verscheen, nu zichtbaar voor iedereen. 'Jij Matthew, jij weet te veel. Jij en Fo zullen beiden sterven, heel binnenkort. Waarschijnlijk vandaag nog. Jarell is hier niet blij mee. En het was Fo's eigen schuld. Ze is zo egoïstisch geweest jou erbij te betrekken, terwijl ze wist dat ze jouw leven dan ook zou verpesten als ze dat zou doen.'

Felicia stapte de douche in, waar ze had pyjama vanmorgen had uitgedaan dus die er nog lag. Het begon toch al later te worden, dus die kon ze net zo goed gelijk aandoen. Ze douchte net zolang tot al het bloed weg was en merkte daarna toen ze voor de spiegel pas dat het best een diepe snee was geweest. Snel deed ze haar pyjama weer aan en kamde ze haar haren door. Daarna veegde ze nog wat van haar uigelopen makeup weg. Alhoewel ze enorm gekalmeerd was na het douchen rilde ze nog steeds. Snel liep ze de deur weer uit naar de kamer, je wist maar nooit of Matthijs niet opeens Matthew gezelschap was komen houden. En jawel hoor, haar voorgevoel was terecht geweest. En alhoewel ze het wel ongeveer had zien aankomen, schrok ze toch enorm. Wie weet wat hij gezegd had. 'Matthijs, ga weg,' zei ze als bevel, maar toch met een rillende stem waardoor het niet helemaal overtuigend overkwam. Hij was eigenlijk net Jarells hondje.

Matthew schrok eerst even op van Matthijs en keek hem daarna kalm aan. Hij wist niet wat Matthijs was, maar levend zag hij er niet echt uit. 'Matthijs? Wie is hij Fo?' vroeg hij toen, heel kalm .. maar je hoorde toch ergens z'n stem even overslaan. Dit was absurd. Dit was gewoon te gek voor woorden, en hij kon niet geloven dat dit echt gebeurde.

Felicia haalde even diep adem. Ze wist dat het fout was te gaan zeggen wat ze nu ging doen, maar ze moest het nu vertellen ook. 'Dat.. Dat is Matthijs. Een soort "hondje" van Jarell. Hij volgt me continu en vertelt me dingen te doen en hij heeft ook al eens mijn lichaam overgenomen.' Haar stem rilde nog steeds, maar nu was het eerder uit angst voor Matthijs. Toch moest en zou ze het vertellen. 'Hij dreigt met vanalles maar komt zijn eigen afspraken niet na. Ik werd gedwongen te zwijgen, maar hey, hij liet zichzelf al zien,' probeerde ze de situatie enigszins te herstellen. Misschien zou Matthijs dan zichzelf de schuld geven van zijn "ontdekking", al ging ze daar niet van uit.

Matthew keek even verbaasd op. 'Wow, heftig.' zei hij en keek Matthijs even fel aan, maar gaf hem daarna geen blik meer waardig en keek Fo weer aan. 'Waarom jij? Wat een levenloze hond is hij ook ..' zei hij toen. Haha, hij is ook levenloos. De ironie! Het was allemaal zo vaag, maar hij snapte het. Het begon allemaal door Jarell, het vervloekte duivels kind.

Matthijs bleef staan en keek emotieloos, zoals Jarell ook altijd keek. 'Ik herhaal, jullie zullen beiden sterven. Jij Matthew, jij weet te veel, en Fo heeft je erbij betrokken door alles te vertellen. Ze had je leven kunnen sparen door te zwijgen, dat heb ik haar meer dan duidelijk gemaakt. Maar nu, nu is jouw leven ook op het eind. En dat van Fo, dat zal langzaam gaan, een pijnlijke, misschien wel martelende dood. Ze zal voelen dat ze niet geluisterd heeft naar wat ik zei.'

Heftig schudde Felicia haar hoofd, waarna ze zo dicht mogelijk bij Matthew ging staan. Als Matthijs iets zou doen zou ze het wel proberen tegenhouden. 'Jarell hield zich niet aan de afspraak, dus er was ook eigenlijk GEEN afspraak,' zei ze. 'Laat Matthew met rust,' zei ze, waarna ze hem met een felle blik bleef aankijken. Over haar eigen dood dacht ze niet eens na nu, ze zou zich dan wel proberen redden. Wat kon een geest nou eigenlijk doen behalve verlammen en wat pijn veroorzaken? Niet veel dus.

Matthew vond het eerlijk gezegd best grappig, het zielige gedreig .. en alles eromheen. Vooral hoe Matthijs zich gedraagde, als een hond. Jarell's brave, levenloze hond. Levenloos, ha-ha de ironie! Hij keek Fo even glimlachend en dankbaar een, en keek Matthijs daarna aan, met een brede grijns op zijn gezicht. Dit kon niet echt zijn, dit was gewoon te gek voor woorden. Het was bijna lachwekkend. Hij wist niet wat er zou gebeuren, of er echt een einde zou komen aan hun leven, maar erg veel angst was er niet te zien of voelen bij Matthew. Hij vond het allemaal nergens op slaan, en kon niet eens geloven dat het echt gebeurde.

'Jij denkt dat ik "zomaar" een geest ben, hé Fo? Maar dan heb je het mis. Ik ben in mijn leven een machtig, sterk persoon geweest, dus is mijn geest dat ook. Ik ben geen levenloze schim die niks kan, ik kan vrijwel alles nog, alleen kan mij niks meer aangedaan worden en kan ik zelfs nog meer. Tegen mij kan je niet vechten, je kan alleen hopen dat je niet zult lijden, en snel zult sterven.'

'Dat ben je blijkbaar wel,' zei Felicia, waarna ze eerst een hele poos stilbleef. 'Wanneer je dat niet zou zijn zou je je aandacht niet op een paar tieners gaan richten, dan zou je wel iets beters te doen hebben.' Als Matthijs werkelijk zo machtig was als hij zei had hij hen al lang en breed 10 keer dood kunnen hebben. Onzin dus. 'Daarbij leid je niet eens je eigen "leven". Je leidt - of moet ik zeggen lijdt? - je leven zoals Jarell dat wil.' En zo "machtig" was Matthijs dus.

'Jarell heeft mij enkel en alleen deze keer opgeroepen, omdat ze mij nodig had. Ik bepaal zelf wat ik doe, ik kan namelijk meer dan Jarell zelf. En dit voelt als een uitdaging, klopt dat?'

Snel schudde Felicia haar hoofd. Ze hoefde hem er niet nog meer plezier in te gaan geven dan hij al had. 'Gewoon mijn mening.' zei ze toen maar. Ooit had ze een boek gelezen waarin iemand een geest verjoeg, maar hoe? Ze had echt geen flauw idee meer. 'Volgensmij lieg je en kun je gewoon niet weg bij Jarell. Ze heeft je in haar macht he?'

Matthijs had er genoeg van, van heel dit alles. 'Weet je wat nog het beste is?' zei hij gemeen lachend. 'Dat ik alles kan, maar dat ik er ook niet voor gestraft kan worden, en ik kan het laten lijken alsof jullie elkaar afgemaakt hebben.' zei hij nog steeds lachend. Ineens ging hij richting Matthew en nam zijn lichaam over. Matthijs bestuurde zijn lichaam voor de volle 100% en keek in het nachtkastje van Fo naar een zakmes, wat er inderdaad in zat. (( mag wel he? )) Hij hield het in de hand en liep richting Fo. Met een behendige beweging stak hij in haar arm. Je zag de ogen van Matthew bijna gloeien, door Matthijs zijn aanwezigheid in zijn lichaam.

Als in een reflex greep Felicia naar haar arm, die meteen was beginnen bloeden. Verder dacht ze er niet over na en rende ze de badkamer in, die ze gelijk op slot deed en waarna ze zich tegen de deur liet zakken. Geesten konden hier misschien komen, levende wezens niet. Haar arm bloedde zo mogelijk nog erger dan haar hand daarvoor deed, maar de pijn voelde ze niet eens.

-piep-