Het kleine bos

Het is eigenlijk te klein om een bos te noemen. Maar een hoop bomen bij elkaar noemt men tegenwoordig al snel een bos.

Toegang: vrij.

Jarell liep het 'bos' in en liet zich zakken tegen een woudreus. Ze had een groot tekenblok bij zich en was bezig met een tekening. Ze tekende een zelfportret, en het leek heel goed. Ze kon best goed tekenen, en ze deed het altijd om zich rustig te voelen, wat ze nu wel even nodig had.

Met een hoedje op haar kop, een kort geraffeld broek en een zwart topje met zoals gewoonlijk de vele armbandjes en touwtjes rondom haar arm liep Felicia het "bos" in, waar ze gelijk een zweefeekhoorn zag (sorry XD) en ze gewoon bleef doorlopen tot een soort open vlakte. Mhh.. Toen ze Jarell verderop zag liep ze snel langs haar heen. Blijkbaar hield zij ook van tekenen, al zouden het heel andere tekeningen zijn.

Jarell keek op naar een meisje. Ze bedacht zich of ze een keer zal proberen sociaal te doen. Vooruit. 'Hoi' zei ze tegen het meisje, terwijl ze haar dit keer normaal aankeek.

Felicia schrok ervan dat de duivel opeens tegen haar begon te praten. Liever was ze hier alleen, alles was minder eng of wat dan ook dan met haar. 'Hoi,' zei ze, waarna ze zich pas omdraaide. Ze keek haar zowaar normaal aan.

'Jarell' zei ze daarna. Ze keek haar nog steeds aan. Ze glimlachte niet, maar normaal aankijken was ook al vrij bijzonder.

'Fo,' zei Felicia (hee dat klinkt vaag XD) nadat Jarell zich voorstelde. Tenminste, ze ging ervanuit dat dat haar naam was. Wat was het anders? Onopvallend keek ze naar de tekening, al kon ze nog niet zien wat het was. Misschien moest ze daar ook wel blij mee zijn.

(WAT HEB JIJ MET ZWEEFEEKHORNEN HAHAHA XDDD'

'Fo..' zei ze zacht. 'Ik dacht dat ik een rare afkorting voor mijn naam had.' mompelde ze. 'Want het lijkt me niet dat je Fo heet. Wat is je echte naam?' Ze sprak veel voor haar doen. Ze wist zelf niet eens waarom het haar interesseerde, maar ze vroeg het gewoon.

'Fo,' zei Felicia nog een keer. Als ze van iemand niet wilde dat diegene haar echte naam wist dan was het zij wel. Misschien had ze door dat ze loog, misschien ook niet. Maar dan alsnog zou ze haar echte naam niet zeggen. Verder praten wilde ze eigenlijk ook niet. Misschien was het gewoon een truc en slachtte ze haar zometeen af, er was toch niemand D:!

Jarell wist dat ze loog, maar eigenlijk interesseerde haar echte naam haar niet echt, maar ze was toch nieuwsgierig geworden. 'Erger dan mijn echte naam kan niet.' zei ze. 'Jarelliana.' Ze legde haar tekening, die inmiddels al af was naast zich neer en legde haar armen op haar schoot.

Felicia haalde even haar schouders op maar zei verder niks. Ze zou haar echte naam toch niet zeggen, wat ze ook zou zeggen. Vluchtig wierp ze nog een blik op Jarell's tekening die er allesbehalve vrolijk uitzag, maar deed daarna of ze niks gezien had. In haar gedachten zag ze haar mensen vermoorden and such, maar dat sprak ze dan maar niet uit. 'Waarom ga je naar zo'n zonnig land op vakantie?' Ze had het al gevraagd voor ze er erg in had, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Maar toch vroeg ze het zich af. Zo'n duister iemand in een van de zonnigste landen? Zonder bijbedoelingen!?! Kon niet.

'Omdat mijn ouders een vakantie voor me uit hebben gezocht.' Dat kind kan zelf wel snappen waarom mijn ouders me weg wilden hebben, aan haar blik te zien. Ze zag de afschuw in haar ogen, zoals iedereen die had als ze naar Jarell keken. Afschuw, en soms zelfs angst. Opzich was het nergens voor nodig, behalve als je haar echt kwaad maakte, dan deed ze er alles aan om je zo bang te maken dat iemand zichzelf wel zou ophangen. Maar zelf iemand vermoorden zou ze niet snel doen, waarschijnlijk.

Best begrijpelijk.. Okay, heel begrijpelijk. Felicia knikte langzaam. Als zij haar moeder zou zijn geweest had ze waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan. 'Heb je ooit iemand vermoord?' vroeg ze toen, nog steeds serieus. Het was er alweer uit voordat ze het doorhad op de een of andere manier. Ze moest echt gaan oppassen met wat ze dacht, want waarschijnlijk waren het gewoon haar gedachtes die er meteen hardop uitkwamen.

Voor het eerst verscheen er een lach op Jarell's gezicht. Geen gemene grijns, maar een echte lach. 'Nee.' zei ze lachend.

'Mhh..' Felicia vond het raar dat Jarell lachte, ze had sowieso niet verwacht dat ze ooit zou lachen. En zeker niet om haar vraag want die was bloedserieus @. 'Nooit geprobeerd?'

Jarell's lach verdween. Het meisje meende het dus blijkbaar écht heel serieus. Aan de ene kant vond ze het best lachwekkend dat ze dat van haar dacht, maar aan de andere kant totaal niet. Ze keek weer zo beangstigend als normaal. Ze dacht aan de jongen die ooit in haar klas zat. Hij pestte eerst altijd iedereen, tot die mensen er aan onderdoor gingen en van school veranderden. Jarell haatte hem diep en begon hem het leven zuur te maken, uiteindelijk zo erg dat hij zichzelf ophing aan de trap. Jarell had gelachen toen ze het bericht kreeg dat hij dood was, harder dan ze ooit had gedaan. 'Nee.' loog ze. Ze loog keihard, niemand zou kunnen zien dat ze loog, doordat ze zo emotieloos keek.

Felicia bleef haar aankijken, ze kon zich echt niet voorstellen dat zo iemand nog nooit geprobeerd had iemand te vermoorden, absolutely not. Maar aan de andere kant.. als ze er tegenin zou ze misschien zelf wel haar eerste experiment worden. Liever niet. 'En dieren?'

'Misschien heb ik ooit perongeluk op een mier gestaan ofzo, maar nee ook niet.' Dit was wel echt waar. Dieren waren weerloos, konden niets terug doen. Te makkelijke doelwitten, niet interessant en zelfs een beetje zielig. Dat zou ze echt nooit doen. Het kind begon behoorlijk irritant te worden.

(( ahaahah!!! yay for being annoying. Yay for me!))

Felicia haalde haar schouders op. 'Waarom kleed je je dan alsof je naar een begrafenis gaat?' vroeg ze toen. Weer had ze spijt van haar vraag, al voelde het dit keer een beetje dubbel. Het meisje was niet kwaad geworden om haar vorige vragen, dus waarom nu wel? En ze wilde het wel ech tweten.

Jarell's blik veranderde van normaal naar een beangstigende blik. 'Om terug te komen op je vorige vragen...' zei ze met een beangstigende stem terwijl ze opstond en een zakmes uit haar jas haalde. 'Jij kan ook mijn eerste zijn.'

((godchristus romana ik schrik me dood hier))

Van schrik deed Felicia een paar passen naar achter. Het scheelde niet veel of ze had nog gegild ook, door haar plotselinge reactie, maar dat kon ze gelukkig nog net inhouden. 'Ben je gek geworden?!' vroeg ze geschrokken. 'Als je dat doet weet iedereen dat jij het was,' zei ze toen, weer half gekalmeerd. Dat moest wel. Wie anders zou er zo gek zijn? Gelijk voelde ze zich weer een stuk zekerder. Haar vermoorden zou ze toch nooit doen.

((omg, moordende persoontjes zijn eng! vlucht Fo, vlucht!!!))

Jarell bracht het mes dichterbij. 'Ik kan goed liegen, en als ik zorg dat je lichaam uit de weg geruimd is, zal niemand kunne bewijzen dat ik het gedaan heb.' zei ze fluisterend, op een enge toon.

Felicia deed nog een paar stappen achteruit. 'Ashley merkt het heel sne lwanneer ik weg ben, en hoe eerder ze me zoeken hoe makkelijker het is om me te vinden en jou als dader te vinden, want dat doen ze toch wel,' zei ze. Ze voelde haar hart haast bonken in haar keel, maar ze moest kalm blijven. Ze moest moest moest. Jarell mocht dan goed zijn in dreigen, waarschijnlijk had ze nog nooit een vlieg kwaad gedaan. Ja, daar moest ze vanuit gaan. Zolang dat mes maar uit haar buurt bleef.

((ahahah ja idd. XD))