Het kleine bos

Jeff strompelde door het bos. Strompelen, ja. Hij kon nooit goed overweg met die reliëf-achtige ondergrond. Boomwortels, ja die waren het probleem. Hij bleef over achter haken zijn lompe poten. Maar toch maakte hij geregeld een strompeltocht door het bos. Het was er altijd lekker rustig en koel.

Jarell liet het kind gaan. De volgende ontmoeting zal serieus de laatste zijn.

(wow romana you fjkanfjsa EVIL!)

Matthew kwam 't bos in gelopen met zijn handen diep in zijn zakken en liep wat rond, het was aardig belicht voor een donker bos en het rook heerlijk fris door de bomen. Je hoorde hier en daar wat vogeltjes zingen, en soms zag je zelfs een zweefeekhoorn langs vliegen (nadino actie haha). Het zag er ontzettend gaaf uit, vooral als je een zweefeekhoorn zag! 8D

Doordat Felicia niet uitkeek waar ze liep rende ze keihard tegen Matthew aan, waardoor ze hem bijna omver duwde. Pas toen ze weer opkeek merkte ze dat het Matthew was. 'Matthew!' Ze keek van Matthew naar de kant waar ze vandaan was gekomen en weer terug. Jarell had ze nu even niet meer gezien. 'Jarell..' 'Ik..' 'En..' Het lukte haar absoluut niet om uit haar woorden te komen en pas toen begonnen er tranen over haar wangen te stromen. Jarell had haar serieus kunnen vermoorden. 'Ze is gek..' zei ze, waarschijnlijk onverstaanbaar.

Jeff zag dat een paar bomen verder een meisje tegen een jongen aanknalde. Hij bleef even staan kijken, jammer dat ze te ver waren om het gesprek te horen.

Ineens verscheen Matthijs naast Fo. 'Niks zeggen is de afspraak.' zei hij.

Matthew schrok zich dood toen hij Fo opeens naast haar zag, hij had het gevoel dat hij moest flauwvallen. Hij voelde z'n hart in zijn keel bonken van schrik. Z'n adem was zwaar en snel, en het duurde een tijdje voordat hij zichzelf bij elkaar kon rapen en kalmeren. Het bloed, haar uitdrukking. Wat is er gebeurd? Hij slikte en keek haar met grote wilde ogen aan. 'FO?! W-wat is er gebeurd?!?!?!' vroeg hij dood ongerust, en vol ongeloof. Hij kon niet geloven dat dit echt aan het gebeuren is.

Felicia huilde zo erg dat het net leek of ze soms adem tekort had (jeweetwel XD). Aan Matthijs besteedde ze geen aandacht, Jarell kwam haar afspraken ook niet na en ze was onderhand wel gewend geraakt aan zijn verblijf. Het duurde een tijdje voor ze weer iets rustiger werd, nouja, in ieder geval in staat was om te praten. 'Ze wilde me vermoorden..' zei ze zo zacht dat ook al zou je erbij staan je het niet zou horen. Behalve Matthew dan.

-piep-

Matthew verloor het bijna, hij heeft nog nooit zo erg geschrokken of iemand zo gezien. 'Fo! Wie?!' vroeg hij en pakte haar vast en knuffelde haar, hij sloot haar goed en stevig tegen zich aan. 'Fo, rustiiiig aan!' zei hij, iets te luid en hard. Hij was niet in controle van wat hij deed, het ging ook allemaal zo snel en het was gewoon .. ongelovelijk. Zijn hart bonkte nog steeds hard in zijn keel en z'n hoofd tolde en het was allemaal heel duizelig.

Jarell zag in haar ooghoeken de twee staan. Ze wist precies hoelaat het was. Dus dat kind vertelt alles vrolijk? Da's nou jammer, nu verpest ze het leven voor haar en ook nog eens voor die jongen.

Felicia probeerde nog meer te kalmeren maar het lukte echt niet. Ze bleef voor zich zien wat Jarell geprobeerd had, en ook wat er gebeurd zou zijn al ze niet wegrende. Toch voelde het al een heel stuk veiliger nu ze niet alleen hier stond. Jarell zou nooit iets durven doen als ze met twee waren, nooit. 'J-jarell,' zei ze met een nog steeds rillende stem. Wie anders zou zo gek zijn? Niemand toch? 'Ze wil me echt vermoorden,' huilde ze.

Jeff begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen. De twee waren duidelijk niet gewoon in het bos. Zo subtiel mogelijk liep hij er langsdoor, met een paar bomen ertussen.

Matthew's benen trilden en had het gevoel dat hij erdoor heen zou zakken. 'J-jarell p-probeerde je te ve-ver .. vermoorden?!' kwam er stamelend en hij strompelde over zijn woorden. Hij kon het niet geloven. Hij probeerde hard om zijn acties te controleren, en hij voelde zich wat kalmer. 'F-fo .. wat heeft ze gedaan met je?! Je bloed!!!' zei hij en keek haar aan, en haar wonden. Z'n ogen stonden nog steeds wijd open en geschrokken. 'Je moet hulp hebben!' kwam er daarna uit, weer ietsje te luid. Z'n handen en benen trilden nog steeds.

'Ik weet het niet..' zei Felicia nog steeds op dezelfde toon en manier. Ze wist dat Matthijs er was, en ook dat Jarell waarschijnlijk in de buurt zou zijn, mar ze gaf er even vrij weinig om, al wist ze ook dat ze het nog wel te horen zou krijgen. Hij hield zich niet aan zijn afspraken, dus zij ook niet. 'Ze kwam opeens op me af..' Ze was júist verderop gaan zitten, maar Jarell kwam weer richting haar. 'Het gaat wel.' Natuurlijk deed ht pijn, maar daar merkte ze nu echt totaal niks van door de schrik.

Matthew schudde bijna wild zijn hoofd. ' Het gaat?! BEN JE GEK?!' zei hij en keek naar haar bebloede lichaamsdelen (ofzo wtf). Matthew keek rond en kreeg Jarell niet in de oog. 'We moeten nu gaan, iets aan je bloedingen doen ofzo!' zei hij en slikte. Hij pakte haar hand vast en ging alvast lopen. Zijn loopacties waren een beetje vaag, z'n benen rilden dus liep hij half kreukelend.

'Matthew, het gaat best,' zei Felicia. 'Ik ga echt niet dood van een beetje bloed.' Als ze niet met haar hoofd bij Jarell en Matthijs en haar bijna-dood had gezeten had ze het hartstikke zielig gevonden hoe Matthew liep en deed en reageerde en al, maar ze kon echt niet helder denken. 'Het gaat echt wel,' herhaalde ze zacht.

Een beetje bloed? Waarschijnlijk lag het aan hem, maar in zijn ogen was het heel veel bloed. Bloed was nooit een van zijn favoriete dingen, en hij heeft het altijd walgelijk en eng gevonden. Hij slikte en keek haar aan. 'Dan moet jij hier zoiezo weg Fo, dat Jarell wief is echt niet helemaal gezond in haar hoofd!' zei hij en keek haar aan met grote ogen. Kalm blijven kon hij op dit moment niet eens.

Matthijs stond nu voor Jarell en vertelde wat Fo allemaal tegen Matthew had gezegt. 'We krijgen haar nog wel.' zei Jarell. 'En Matthew ook, die weet te veel. Maar één troost voor ze, ze zullen samen sterven.' lachte ze.

Felicia knikte kort, ze wílde hier ook helemaal niet blijven. Ze wilde weg van deze plek en hier nooit meer terugkomen. Ze zou gaan douchen zodra ze thuis was, dan zou het bloeden waarschijnlijk wel gestopt zijn. Hoopte ze. Misschien was het wel meer bloed dan ze dacht. Daarna begon ze te lopen. Zodra ze dadelijk gedoucht had en al zou ze Matthew wel over Matthijs vertellen. Hij moest het weten.

((loelie ga mee naar binnen dinges en kom op msn XD?!?!!))

een vrolijk opgewekte Lauren liep het bos in. In haar handen zat zoals gewoonlijk haar schrijfblok en achter haar oor zat een pen, haar haren waren vrolijk opgestoken en haar felgekleurde ballerina's werden wat minder felgekleurd door het zand maar dat maakte niet uit. In de verte zag ze opeens een paar mensen staan "Hallo" zei ze vrolijk en ging daarna tegen een boom aanzitten, ze was nu niet meteen in de stemming in gezelschap/

(( hun zijn er niet meer, alleen ik en Jeffrey nog ))

Jeff stak zijn handen in zijn zakken en strompelde verder.

((ja en, dan zga ik ze langslopen XDD iuk ben te lui om te changen, naja dan roep ik maar vrolijk hoi naar jullie))